Aleksander Griszczuk przygotowywał się do partii 10 godzin, zasnął, nie usłyszał budzika, obudził się na pół godziny przed rozpoczęciem rundy i... wygrał!

To jest kapitalny turniej, mówcie sobie, co chcecie. Co dnia czekam z niecierpliwością na dźwięk dzwonka, którym organizatorzy tradycyjnie rozpoczynają rundę. Sala gry w Saint-Louis, nie jest zbyt duża, jednak wokół arcymistrzów elity zawsze gromadzi się tłumek kibiców, gapiów, którzy z zaciekawieniem śledzą twórcze dyskusje uczestników. W obecnej dobie, czy to dobrze, czy źle - trudno powiedzieć, to złożona kwestia - wszystko przeniosło się do Internetu. Jestem ciekaw, ilu kibiców na żywo śledzi turniej w Saint-Louis?

 W ostatnim artykule pisałem o odwadze Wiktora Korcznoja. Okazuje się, że system, który zagrał So z Naką, bardzo często stosował legendarny arcymistrz-dysydent. Do grania tego wariantu obrony "królewsko-indyjskiej" potrzebna jest odwaga, gdyż, jak to trafnie określił Nigel Short, jeśli białe się przełamią, mogą wygrać wieżę, jeśli czarne się przełamią... matują. Wczoraj So chyba rozdrażnił tygrysa, zresztą został skrytykowany przez Nakamurę za przygotowanie do partii, skrytykowali go także inni komentatorzy za wybór tego właśnie wariantu obrony "królewsko-indyjskiej".

 I ja kiedyś dorzuciłem małą cegiełkę do tego wariantu. Otóż, na turnieju szachów klasycznych w Czeladzi, do trzynastego posunięcia, grałem białymi identycznie. Mój przeciwnik, Ukrainiec Klymchuk, późniejszy zwycięzca zawodów, na 13. Sd3 wybrał 13...b6, co w czasie partii mi się nie spodobało. Była to, według mnie strata tempa, jakaś taka "mechaniczna" próba zatrzymania przełomu na "c5" białych. Partię przegrałem w stylu So, wedle scenariusza Shorta - coś tam mogłem zdobyć, ale w szachach to mat jest silniejszy od zdobyczy materialnych. I teraz tak - do pewnego momentu, komputer moją pozycję oceniał bardzo optymistycznie i w czasie domowej analizy cieszyłem się z tego, ale to było bardzo powierzchowne podejście. Nakamura wczoraj powiedział, że w wariancie Tajmanowa, nawet w okolicach 20 posunięcia, komputer pokazuje dużą przewagę białych, jednak w taki pozycjach łatwo się zaplątać. Amerykański samuraj stwierdził też, że za całym zestrojeniem ciężkich figur na linii "c" przez So, nie stoją żadne groźne idee. Poza tym on ufa swojej ocenie, a nie bezdusznym analizom modułów. Popatrzcie - moje, amatorskie zrozumienie tej pozycji, oraz gracza elity! Przepaść! Rów Mariański względem Himalajów. Choć szachy kocham, to mam jednak świadomość mojego miejsca w tej ewolucyjnej drabince - rekiny grasują gdzieś tam, wysoko, a ja sobie jestem gdzieś na etapie meduzy, bezwolnie unoszonej przez wody wielkiego oceanu...

Choć to Nakamura był bohaterem dnia (partia Aroniana z Carlsenem nie mogła porwać kibiców) to wcale nie ustępował mu, z racji dość anegdotycznego zajścia, Sasza Griszczuk, który do partii z Caruaną szykował się dziesięć godzin. Człowiek nastawił budzik, zasnął zmęczony i ledwie, ledwie obudził się na pół godziny przez rozpoczęciem rundy. Jak dla mnie mistrzostwo świata! Na dokładkę Griszczuk partię wygrał! Wśród polskich szachistów starszego pokolenia, również był jeden zawodnik, nie pamiętam już nazwiska, który miał zwyczaj prosić kapitana o pozwolenie na drzemkę tuż przez partią. No kurcze pieczone, zapomniałem jak się nazywał ten zawodnik - szachistów starszego pokolenia proszę w tym momencie o pomoc w przypomnieniu personaliów. W moich opisach opieram się na rewelacyjnych relacjach z serwera http://www.chess-news.ru/, tam jest wszystko, a nawet jeszcze więcej!

Brawo Darek Świercz! Wczoraj wygrał z Kuzobovem i jest bardzo wysoko. Ma rację Mirek Wolak - teraz nie ma co się zastanawiać, teraz trzeba grać na wygraną i już! Szanse są naprawdę duże na zwycięstwo w openie w Abu Dhabi oraz zainkasowanie czeku opiewającego na ładne parę, czy też paręnaście tysięcy dolarów amerykańskich! Jedziesz Darek! Trzymam za ciebie kciuki w tych dwóch, ostatnich rundach!!