Remis – cichy zabójca szachów - króluje na turnieju elity w Londynie!

No to policzmy (nie wiem jak wy, ale ja kocham tego typu statystyki)  ile partii w Londynie zakończyło się wynikiem innym niż remis? Na dwadzieścia pojedynków (nawet na 23!) tylko w trzech partiach mieliśmy zwycięzcę wraz z przegranym. Wczoraj amerykański samuraj ładnie realizował piechura przy damie Vishi’ego Ananda, będącej w pacie na polu „a4” – ciekawy to był mecz, jednak nie ma za bardzo w czym przebierać. Aż takim koneserem nie jestem, by ślęczeć nad remisowym potokiem, który raczej ma tendencję, by wzbierać. Zdarzają się takie turnieje, cóż zrobić? Magnus w dalszym ciągu nie może się odnaleźć – ten chłopak zabrnął w jakiś zaułek i ma kłopot z nawiązaniem do swojej gry, którą jakiś czas temu oczarował szachowy świat. Turniej nie zwiastuje jakiegoś zasadniczego przełomu w jego wynikach i grze.

Jeśli w Londynie dzieje się tak, a nie inaczej, kontynuuję moje ogólne rozważania na temat szachów. Zastanawia mnie, dlaczego tak mało mówi się i pisze o tym, na jakim zakręcie znajdują się szachy odkąd prezydentem jest Ilumżynow. Szachy pod jego batutą od 20 lat próbują jakoś trwać (czyt. przetrwać), jest w nich wielka wola bycia, mimo tylu przeciwności i jest bardzo interesujące, w którym miejscu byłby teraz ten sport, gdyby nie jego zła karma.  Ostatnio odezwał się Kasparov : http://www.chess-news.ru/node/20594, który nie przebierając we słowach dość szczegółowo opisuje całą sytuację. Społeczeństwo szachowe wybrało w Tromsoe, jednak nie świetlaną przyszłość naszego sportu tylko… pieniądze. Niestety, przyszłość naszej dyscypliny jest bardzo niejasna, a rokowania niepewne. „Przewidywanie jest bardzo trudne, szczególnie jeśli idzie o przyszłość” – jakoś tak mi samo wleciało do głowy powiedzenie duńskiego fizyka, Nielsa Bohra.

 Wielka smuta trwa, choć szachiści zdają się tego nie zauważać, chcą grać, rozwijać swoje kariery, czemu trudno się dziwić, w końcu zainwestowali w szachy wszystko, w wielu wypadkach nawet życie osobiste. Próba „odbicia” od stanowiska dowodzenia światowymi szachami logistycznie jest bardzo trudna do wykonania. Kto by to miał zrobić, kto by się w tę rozpaczliwą misję zaangażował, jak by to miało wyglądać? Kasparov jest czystej krwi idealistą, wielu patrzy na niego wręcz z pewną ironią, widząc w jego zachowaniu elementy donkiszoterii, ale według mnie lepszy marny idealizm, niż solidnie stąpający po ziemi materializm narodowych federacji, które zadecydowały o kolejnych mrocznych latach szachowego sportu. Teraz szachy są w sytuacji fatalnej – one nigdy nie były wolne od wielkiej polityki, teraz jednak, są w epicentrum wszelkiego zła jakie na swoich plecach dźwiga współczesny świat. Nie jest łatwo zanegować podstawy całego swojego życia - to dlatego zamykamy oczy na to, w jakiej organizacji jesteśmy, chcemy w ramach jakichś, choćby mało dookreślonych prawideł rozwijać swoje umiejętności, potrzebujemy jakiegoś substytutu stabilności i normalności. Jestem teraz daleki od moralizowania, w końcu sam też, z wami pospołu jadę na tym samym rumaku, jednak z czysto moralnego punktu widzenia, do momentu całkowitej zmiany władz w światowej federacji szachów, powinno nas w niej nie być. Sorki, ale puszczamy siebie i naszą dziatwę w coś, co na samym szczycie jest zgnite, śmierdzące i złośliwie wrzodziejące. Warto przynajmniej wiedzieć w co się wchodzi, po której stronie są ludzie rządzący tym sportem...

 Kurcze, straszny pesymista się ze mnie zrobił. Autentycznie, sam czasami nie poznaję już tej strony i moich tekstów. Podoba wam się to, nie podoba - nie wiem - w każdym bądź razie moje teksty mają dla mnie wartość terapeutyczną, łatwiej mi się w tym wszystkim przejrzeć i pewnie dlatego je piszę.

Fajna końcówka u Ananda z Topałowem. Cudowny koń na "d5", Hindus bez piona, ale i tak komp daje białym dużą przewagę. Fakt, przy takim gońcu, który jest tylko nieco silniejszy od piechura, lepszym królu białych wraz z wieżą na "siódemce" taka ocena jest w pełni uzasadniona. No, nie wiem, czy Anand to zrealizuje, ostatnimi czasy bardzo często zdarza mu się wypuszczać dużo lepsze pozycje. No to idę oglądać cierpienia Topałowa...