Za tydzień rusza Aeroflot Open, zwycięzca zagra w superturnieju w Dortmundzie! Startuje czterech Polaków!

Jeśli nie wiecie co sprezentować szachiście-pasjonatowi, kupcie mu dobrą książkę szachową. Dobrą. To działa, przynajmniej jeśli chodzi o moją skromną osobę. Cieszę się niezmiennie, gdy mogę powiększyć mój księgozbiór, generalnie lubię bliskość książki, a szachowej w szczególności... Gdzieś tam zasłyszane - "Nie ufaj człowiekowi, który ma w domu tv z kineskopem większym niż jego półka z książkami". Kiedyś Lew Poługajewski w przypływie szczerości stwierdził, że 90 procent książek szachowych nie warto nie tyle czytać, co w ogóle pisać. Szachowe półki księgarskie uginają się w naszych czasach od wielu tytułów, łatwo się w tym pogubić. Wśród silnych szachistów książki świetne są znane, polecane, dobry szachista nie straci czasu na rzecz mało wartościową, zanim coś kupi dowie się czy warto. Juniorzy, jeśli w ogóle chcą nad czymś siedzieć, to na pewno nie nad książkami, takie czasy. Kramnik wychował się na książkach. Anand, Karpow, Fischer, Kasparow to dzieci książek. Wielu innych wielkich też, to książki szachowe przyczyniają się do wzrostu ogólnej kultury szachowej, w który to rozwój trzeba cały czas inwestować.

Przede mną książka z tej wąskiej grupy pozycji, która powinna zasilić zasoby biblioteczne każdego szachisty. Pozycja ta to - "Tajemnice widzenia szachowej deski i liczenia wariantów" znanego arcymistrza i trenera Konstantego Czernyszowa. To książka, przy studiowaniu której nie będzie wam potrzebna podręczna szachownica, wszystko liczymy w głowie. Czernyszow zastanawiał się nad przyczynami wpadania w niedoczasy swoich podopiecznych i po pewnym czasie doszedł do wniosku, że chodzi o problem z widzeniem szachownicy podczas liczenia wariantów. Chodzi o to, że po 3-4 posunięciach juniorom - silnym "jedynkom", kandydatom na mistrza - wszystko się rozmywa w głowie, nie są pewni co gdzie stało, słabo wizualizują, wracają z powrotem do punktu wyjścia, liczą od nowa, a czas ucieka. To dla takich szachistów jest ta książka - rozgrywa się partie w głowach, na różnych poziomach trudności. Na tym najtrudniejszym po kilkunastu posunięciach trzeba zaproponować posunięcie. Inny rodzaj treningu to - widzisz pozycję debiutową po kilku  lub więcej posunięciach i masz drogą dedukcji odtworzyć jej przebieg. Kapitalna sprawa. Po przeanalizowaniu jej łapie się lekkość w liczeniu wariantów, gra się odważniej, widzi dalej. Z serca wam polecam. Książka jest po rosyjsku.

Za tydzień rusza w Moskwie turniej "Aeroflot Open 2016 r.", turniej, który z uwagi na zawrotną pulę nagród przyciąga szeroką rzeszę arcymistrzów. Zwycięzca Aeroflotu dostaje też prawo do gry w superturnieju w Dortmundzie (przerabialiśmy ten scenariusz za sprawą zwycięstwa Matiego Bartla w jednej z edycji). Zagra czterech Polaków - Darek Świercz, Mateusz Bartel, Kamil Dragun oraz Bartosz Soćko. Sercem i emocją jestem przy całej czwórce, natomiast nie byłbym sobą, gdybym nie upatrzył sobie jednego z graczy, któremu będę kibicował szczególnie. Zawodnikiem tym jest Darek Świercz - chłopak nareszcie odkuł się po trwającej bardzo długo złej serii, jego gra odzyskała dawny blask, a ostatnie wyniki napawają optymizmem. Zobaczymy jak się zaprezentuje na tle mocnej stawki rywali. Węszę dalszy ciąg jego dobrej formy, ale nie chcę się wychylać ze zbytnim optymizmem. Wszystko i tak zweryfikuje deska i gra.

Znów nieciekawie w Teheranie, zrobił się mętlik, gdyż pewna miejscowa szachistka IM Khademalsharieh Sarasadat robi fantastyczny ranking-performance, dzieli pierwsze miejsce z Ju Wenjun, strzyże wszystko co się do niej dosiada, więc padło kolejne podejrzenie o doping. Na rosyjskich portalach dużo o tym teraz czytam. Ciekawe co z tego wyniknie w końcowym rozrachunku. Cztery wygrane przy sześciu remisach, a tam większość paki ma ponad 2500 elo, Iranka zaś ma 2403 elo, choć podobno w Iranie mają świetnych trenerów itd. Nie wypowiadam się, za słabo w to wszystko wszedłem, mam mieszane uczucia.

Czekamy na Aeroflot w marcu, turniej kandydatów również w marcu i na Mistrzostwa Polski pod koniec marca. Marcowy szachowy rozkwit - jestem jak najbardziej "za".