"Rzym Rafaela i Tycjana. Na spotkanie wiosny"

W lesie cisza i pustka. Grzęznę w śniegu po kolana. Szukam przestrzeni, którą znajduję w polu przykrytym białą pierzyną. Gdzieniegdzie wystają z tej białej czapy szare kępy traw, które śnią sen ciepły i letni. W uszach dzwoni cisza, przerywana krótkimi, nerwowymi nowoływaniami sikor. Dwie sarny brną przez śnieg jak ja, nie widać im nóg, strzygą uszami i są bardzo blisko. Przecież nie ma co szukać wiosny! Koniec lutego - zgoda, czy początek marca. Ale teraz? Gdy wyruszam w teren na wiosnę, prawie nigdy nie trafiam i  stawiam się  zawsze pierwszy na umówione spotkanie, wmawiając sobie, że już czuć ten zapach, że przecież zawiało przez moment ciepłym tchnieniem, że to już. Idąc wzdłuż rzeki widzę trące się pstrągi i chłonę zapach ziemi - jak niedźwiedź - ale futra nie mam, więc zwykle wymarznę, bo mi nie wypada na takie spotkanie iść "na zimowo".

W tym roku, pod koniec lutego, gdy nie mogłem już usiedzieć, pomyślałem sobie, że przecież gdzieś musi być ciepło i wiosennie, gdzie mógłbym, powiedzmy, usiąść pod drzewem w trawie na dłużej, jak to mam w zwyczaju.

Poszukałem tanich lotów na południe i w te pędy zapakowałem plecak. Wybrałem Rzym - z prostym układem metra i całej komunikacji. Liczyłem przede wszystkim na to, że gdy znuży mnie zamieszanie, jakie panuje w każdej wielkiej aglomeracji, będę mógł łatwo się dostać na obrzeża miasta, gdzie w spokoju, pośród świeżej zieleni odetchnę i nacieszę wzrok tym, co w Polsce o tej porze dopiero się budzi.

Leciałem po raz pierwszy w życiu. Podczas lądowania w moim żołądku toczyła się I wojna punicka i na lotnisku musiałem wyglądać jak śliwka węgierka, ale przeżyłem, choć bohaterem się nie nazwę. Po rozpakowaniu się w niedrogim pensjonacie pojechałem metrem (aby nieco ochłonąć) na spacer po mostach Tybru, niedaleko Watykanu.

Wyżej zamek Św. Anioła (Castel Sant'Angelo) będący w swoim czasie grobowcem, siedzibą arystokratów, fortyfikacją oraz rezydencją papieską. Zdjęcie zrobiłem po drugiej stronie Tybru pod jednym z platanów, których imponujący szpaler porasta jeden z brzegów.

Jedna z figur, z mostu na Tybrze i mewy, które lubią tu przysiąść nie bojąc się tłumu przechodniów w ciągu dnia. Przez setki lat bezlistosne słońce odbiera intensywność kolorów budynkom, rzeźbom oraz monumentom. Te same miejsca wieczorem wyglądają o wiele barwniej, a zarazem tajemniczo. Nie potrafię robić zdjęć nocą ale jedno z nich wyszło mi bardzo dobrze. Jest to widok na Bazylikę Św. Piotra zza rzeki.

Rzym to historia. Każde miejsce tego miasta opowiada co innego, mówi swoje, a wszystkie te głosy z wielu epok splatają się tworząc nieznaną nam mowę dziejów, możemy tylko przystanąć i spróbować to poczuć. W tylu miejscach Rzymu czułem  się jak barbarzyńca z rozdziałów Herberta, nadrabiający miną i onieśmielony jak żebrak na uczcie u króla.

Plac Campo de'Fiori w nocy. Pośrodku pomnik filozofa Giordana Bruna, który na tym placu  spłonął na stosie w 1600r. za głoszenie herezji. Twarzą zwrócony jest w stronę Watykanu, co niektórzy interpretują jako symbol walki o wolność słowa z kościołem. Miejsce to z rana staje się targowiskiem, któremu towarzyszy nieodłączny zgiełk.

Pełen zgiełku i fermentu spowodowanego przez  ulicznych artystów, muzyków oraz malarzy jest także, leżący blisko Campo de'Fiori plac Piazza Navona. Ten barokowy plac naprawdę trudno opuścić. Poniżej kilka zdjęć z tego niezwykłego miejsca.

Jeden dzień zwiedzałem Muzea Watykańskie. Ciągnęło mnie już za miasto, było bardzo ciepło jak na przełom lutego i marca, trawa zieleniła się tak zachęcająco ale przemogłem się jeszcze jeden dzień. Nawet nie wiem jak minął mi cały dzień w muzeach! Ale czy jest możliwa choćby chwila nudy w towarzystwie takich postaci jak Michał Anioł, Tycjan czy Rafael Santi? Poniżej mała część potężnych zbiorów tego muzeum.

"Odsiecz wiedeńska" - Jan Matejko

Tajemniczy Tycjan

 

Kilka komnat muzeum wypełniają malowidła Rafaela Santi. Na tym powyżej Rafael umieścił się pośród wielkich postaci starożytności: Arystotelesa i Platona, Euklidesa, który uczy młodzież geometrii oraz Sokratesa. Sam Rafael znajduje się zupełnie po prawej stronie, spogląda na nas i jest w czarnym berecie.

Ostatni dzień w Rzymie spędziłem ciesząc się ciepłem i wiosną. Słońce grzało tak mocno, że w samym swetrze pojechałem na długi spacer za miasto. Gdy siadłem pod drzewem na odpoczynek, nie potrzebowałem już niczego więcej. Niedaleko uganiały się papugi, skrzecząc przeraźliwie. Niebo było błękitne, a trawa soczyście jasnozielona..Tak wyglądał ostatni dzień mojej podróży, której celem było spotkanie wiosny i jednego z piękniejszych miast Europy.