"Nie z tego świata partia Ananda. Marzenie, fantazja, świat poezji..."

Że też ja nie oglądałem tego pojedynku na żywo! Niech mnie kule biją i niech to jasny gwint, czy też zardzewiała śrubka ;). Ale zaraz, chwila! Mam coś na swoje usprawiedliwienie. Wiedzą o czym mówię ci, którzy widzieli partię, którą zagrałem dzisiejszego ranka na turnieju w Czeladzi. Od nich z miejsca dostanę usprawiedliwienie. Usprawiedliwicie mnie i wy, gdy zaprezentuję wam mój mały wkład w teorię pewnego wariantu. Gdzieś tam u góry są galaktyczne szachy ale i tutaj, ileś kondygnacji niżej, zdarzają się wcale ładne partie. Na razie jednak o mojej partii cichosza. Jutro przeanalizuję ją i postaram się wrzucić na bloga.

Po turnieju wróciłem do domu, zwyczajowo otwarłem wszystkie interesujące mnie strony szachowe, zajrzałem też na http://www.chessdom.com/ i... wmurowało mnie w fotel. Wkręciło mnie i zapadłem się. Zanim jednak napiszę o tym pojedynku, w którym było według mnie coś mistycznego, zaprezentuję wam utwór Kitaro "Astral Voyage", który chociaż w minimalnym stopniu odda nastrój w jaki wprowadził mnie ten wspaniały pojedynek Mistrza Świata.

Ostatnie akcenty tego utworu dobrze jest puścić przez dobry sprzęt nagłaśniający (chodzi o efekty przestrzenne) - ja mam "dwusety" Pioneera i nie raz sąsiedzi dobijali się, bym zamilkł na wieki. Nie zamilkłem. Na taką okoliczność zawsze im powtarzam, że kiedyś Goethe napisał, że trzeba odwiedzać dom, w którym gra muzyka, bo tam ludzie dobre serca mają ;). I jak tu odpowiedzieć na takie dictum? Sam miałbym kłopot z takim delikwentem. Posłuchajcie zatem...

No więc, po kolejnym już odtworzeniu partii Mistrza Świata, pierwszą refleksją, jaka mi się nasunęła była myśl jasna i prosta, że wcale nie przeszkadza mi być te kilka, czy też kilkanaście kondygnacji niżej,  jeśli gdzieś tam, na wyżynie, widzę ludzi tworzących poezję szachów. Niech ją tworzą dalej, niech dobywają z każdego pojedynku szachowego to,  co jest warte pokazania, a sam również chcę do czegoś takiego się zbliżać. Takie partie mają dla mnie zawsze wartość mobilizującą. Ze mną jest tak, że generalnie rzadko kiedy zastaniecie mnie zadowolonego z jakości moich partii. Bardzo często, nawet po naprawdę ciekawie przeprowadzonych pojedynkach, czuję w sobie jakąś taką pustkę, czegoś mi brakuje. Nie wiem, czy wiecie o co mi w tym momencie chodzi. Po prostu dla mnie szachy to wielki rezerwuar liczb, tworzących ten jedyny w swoim rodzaju świat. To też królestwo matematyki, a ja zawsze szukam tych liczb, które mają w sobie znamiona piękna. Moje pojedynki jeszcze mi "fałszują", jeszcze nie słychać w nich tej, poszukiwanej przeze mnie pitagorejskiej harmonii. Dobrze, że są tacy wedle których można stroić swoje instrumenty. Takie partie jak Ananda z Naiditschem pokazują tylko, jak wielki potencjał tkwi w naszej dyscyplinie - od powstania nowożytnych szachów minęło kilkaset lat i nadal można oniemieć, widząc to co się widzi.

Wielu spisywało Ananda na straty, ja również niepokoiłem się jego wielomiesięczną remisową stagnacją. Ta partia i kilka innych z ostatniego okresu są dowodem na to, że pogłoski o szachowej śmierci Mistrza Świata są mocno przesadzone. I mamy powód żeby się cieszyć. Jeśli Carlsen wygra Londyn (a większość z was tak właśnie zagłosowała w ankiecie. Pamiętacie: mój Kramnik, wasz Carlsen ;) ) to chyba lepiej będzie zarówno dla kibiców, jak i samych szachów, że do młodego Norwega siądzie starszy, ale jednak pełen wigoru, przeżywający "wiosnę" formy Mistrz Świata. Zgodzicie się, że nic lepszego nie mogłoby nas spotkać - dwaj superarcymistrzowie i obaj w fenomenalnej formie sportowej. 
 Nie podejmuję się opisać przebiegu zdarzeń z pojedynku Naiditscha z Anandem. Może ktoś ma ochotę napisać kilka zdań, co zobaczył, i spróbuje zracjonalizować to co zaszło? Mnie ta partia oszołomiła i trochę przytłoczyła. Zamilknę więc w oczekiwaniu na waszą rekonstrukcję zdarzeń...

(P.S. Jeszcze raz dziękuję wszystkim, za życzenia urodzinowe na facebooku!)