"Po dziewiątej rundzie Carlsen samodzielnym liderem! Gelfand wyrasta na gwiazdę drugiego koła w Londynie"

Gdy dotarło do mnie w co się wpakował Carlsen po debiucie w pojedynku z Kramnikiem, zacząłem sobie nawet układać w myślach, zaprawione lekką ironią zaczepki do "carlsenowców", z którymi rywalizuję podczas turnieju w Londynie, by mieć je gotowe na artykuł ;). Potężny pozycyjny nacisk Kramnika oraz skompromitowana struktura pionowa Norwega, spowodowały, że uznałem tę partię (o naiwności!) prawie za rozstrzygniętą. Kierując się tak pochopną, impulsywną oceną, zapomniałem chyba, kto siedzi naprzeciw mojego faworyta i do jakiej perfekcji doprowadził ów jegomość  sztukę obrony, która zawsze znamionowała wielkich mistrzów w szachach. Nie jest dla mnie do końca jasne, jak szachowy "Mozart" wybrnął z tak strasznego pozycyjnego "wora", więc może powiem to, co powiedzieć wypada w tym miejscu - uważam, że z całej siódemki arcymistrzów grających w Londynie, nikt już nie nawiąże walki o pierwsze miejsce z norweskim geniuszem. Ot, co. Tak po prostu sądzę: by wygrać z Magnusem, trzeba zagrać na takim samym, kosmicznym poziomie, jaki on reprezentuje w tym momencie, albo nawet ciut lepiej. Niestety, nikt z tego składu nie jest w stanie tego uczynić. Powiecie pewnie, że dwa razy Carlsen był już "na widelcu", że miał jak to się mówi - więcej szczęścia, niż rozumu. Zgoda. Tylko w szachach liczy się zawsze wynik końcowy, a nie kolekcjonowanie wygranych pozycji, których ostatecznie ktoś tam nie wygrał.

 Na dokładkę Carlsenowi sprzyjają i inne okoliczności. Dziś wielką przysługę wyświadczył Norwegowi sam Borys Gelfand, dla którego chyba teraz rozpoczął się turniej. Były chellenger zagrał niesamowitą partię przeciwko Aronianowi i odniósł bardzo cenne, prestiżowe zwycięstwo. Gelfand to Gelfand. Trzeba było zobaczyć na podglądzie "live", jak "Boria" żył tym pojedynkiem, jak szalał z szachownicą! Aronian siedział wycofany w swoje wnętrze, niepewny swego, bez tej charakterystycznej dla niego iskry w oczach. To się tak musiało skończyć.

W innych pojedynkach Swidler zremisował z Griszczukiem w szalonej partii, którą bardzo ciężko scharakteryzować na gorąco i bez pomocy krzemowych przyjaciół. Pozycje, które arcymistrzowie osiągali już w debiutowym stadium partii były całkowicie niestandardowe.

Warte odnotowania jest pierwsze zwycięstwo Ivańczuka, który pokonał Radżabova spychając tym samym Azera na ostatnie miejsce w tabeli. Od pewnego momentu fatalnie się układają zawody dla reprezentanta Azerbejdżanu. Prawdopodobnie jest najgorzej debiutowo przygotowanym arcymistrzem w Londynie, co całkiem niedawno zauważył Włodzimierz Kramnik. Wiele w tym prawdy, bo Azer dostaje po debiutach bardzo podjerzane pozycje, zarówno białymi jak i czarnymi, a przy tym poziomie jego oponentów, o kolejne katastrofy nie jest trudno.

A więc tak: jutro mamy dzień przerwy, a układ w tabeli jest następujący. Prowadzi Carlsen 6 pkt, drugi jest Aronian 5.5 pkt, trzeci Kramnik 5 pkt, następni są Griszczuk i Gelfand 4.5 pkt, Swidler 4, Ivańczuk 3,5 i Radżabov 3 pkt.

 Co sądzić o tym układzie w tabeli? Wygląda na to, że Carlsena już nikt nie zatrzyma. Najgorszych przeciwników ma już za sobą i teraz zapewne zechce zapolować na słabsze egzemplarze. Po przerwie dostaje Gelfanda mając białe i z całym szacunkiem dla ostatnich dokonań reprezentanta Izraela, to upatruję go w roli "łupu" dla Wikinga. Aronian jest bardzo blisko i musi liczyć na potknięcie lidera oraz sam wygrywać. To trudne zadanie, jednak nie jest niewykonalne.

Turniej w Londynie to piękne zawody. Tak duży procent rezultatywnych partii, na takim poziomie, to naprawdę rzadkość i mało kto może narzekać na nudę oglądając turniej pretendentów. Pozostało pięć rund. Nie podejmę się określić, co się dalej wydarzy, wiem jednak, że emocje będą eskalować. I chyba o to chodzi. Nieprawdaż?