"Puchar Świata w norweskim Tromsoe już bez Polaków. Dziś Darek Świercz po emocjonującej walce zremisował drugą partię z Aleksandrem Griszczukiem"

Czekałem dość długo żeby coś napisać. Może zbyt długo, ale jest jeden plus mojej oszczędności w pisane słowo. Mianowicie dzięki temu, że nie wyrwałem się przed szereg, już teraz wszystko wiem, wszystko jest jasne, choć ta wiedza w żaden sposób mnie nie cieszy...

 

 Do dzisiejszego pojedynku Darka Świercza z Aleksandrem Griszczukiem, przystępowałem w złym nastroju - mianowicie miałem świadomość w jak trudnej sytuacji jest nasz czołowy arcymistrz. Gra z zawodnikiem, który zadowoli się remisem, dającym awans do trzeciej rundy Pucharu Świata, jest niezwykle trudna - przede wszystkim trzeba wybrać wariant, który da skomplikowaną grę, najlepiej przy jak największej liczbie figur, a grając trzeba mieć na uwadze tendencję do uproszczeń u przeciwnika. Na szachownicy stanęła pozycja partii szkockiej, którą oceniłem jako bardzo dobrą do gry. Było skomplikowanie i do liczenia było w każdym momencie bardzo wiele. Obserwując na kamerze zachowanie Aleksandra Griszczuka w tej partii (jak i w sumie w każdym innym pojedynku, który miałem okazję oglądać z nim w roli głównej) uderzył mnie jego wielki spokój, wręcz flegma w sposobie bycia. Spoglądając na mecz Polaka z Rosjaninem cały czas rzucała mi się w oczy różnica w postawie za szachownicą obu przeciwników. Darek siedział przy desce podciągnięty do przodu, mocno skoncentrowany, napięty, z głową zawieszoną nad szachownicą. Griszczuk dość luźno ubrany, w dżinsach i dresie, (Darek był w koszuli i ciemnej marynarce) inaczej też siedział - jakby z boku, z pokerową twarzą, niezwykle spokojny, flegmatyczny. Nie mogłem w żadnym momencie zauważyć na jego twarzy napięcia, konsternacji, zadziwienia, wysiłku. Jego twarz zupełnie nie nadawała się do czytania jak w otwartej księdze - było to absolutne zero informacyjne na temat "co w duszy gra człowiekowi".

 

W każdej sytuacji zawsze szukam pozytywów, jednak ciężko mi było odnaleźć je przed tym meczem. Polak jednak sprawił mi ogromną niespodziankę, gdyż zagrał po prostu doskonale i był bardzo bliski wyrównania stanu meczu. Griszczuk, będąc w koszmarnym niedoczasie (jak zwykle) popełnił kilka poważnych błędów, jednak Darek doganiając w czasie Rosjanina również nie zagrał optymalnie. Okazuje się, że zwycięstwo nad tak silnym zawodnikiem, to nie jest już kwestia grania silnych posunięć przez większą część partii. By wygrać z kimś z najwyższej półki, trzeba przekroczyć swoje ograniczenia i zagrać fenomenalnie. Darek zagrał bardzo dobrze jednak potrzebny był jeszcze ten słynny błysk i trochę szczęścia...

 

 Tak się zakończyła przygoda Darka Świercza w Pucharze Świata, jednak podobnie jak w przypadku występu Moniki Soćko w Mistrzostwach Europy w Belgradzie, jestem usatysfakcjonowany. Przed Pucharem Świata udało mi się porozmawiać chwilkę z Darkiem i po tej rozmowie uświadomiłem sobie, że młody polski talent nie ma w głowie żadnych barier, ograniczeń, co w połączeniu z wysokimi celami, jakie przed sobą stawia, każe poważnie myśleć o tym, że w niedługim czasie najprawdopodobniej awansuje do grupy 2700 elo +, czyli do szerokiego zaplecza elity światowej. To jeszcze nie teraz, okazało się, ale gdzieś podświadomość szepcze mi, że kolejne sukcesy tego szachisty nastąpią wkrótce. Kibicuję Darkowi i wierzę w jego dalszy progres.

 

Największą, nieprzyjemną niespodziankę, sprawił sobie oraz kibicom Radek Wojtaszek, któremu nie udało się przejść do rundy drugiej. Bukmacherzy naszego, rankingowo plasującego się wysoko zawodnika, upatrywali jako tego, który zajdzie najdalej. Rzeczywistość okazała się jednak bardzo brutalna - oba pojedynki w "klasyku" pokazały, że nasz reprezentant nie był dobrze rozegrany - wiele obiecujących kontynuacji pomijał lub nie doliczał, a przejście do "tie- breakowego" piekła oznaczało, że wszystko się może zdarzyć. I zdarzyła się wpadka w pierwszej dogrywce, oraz remis w następnej. Cóż, był to całkowicie nieudany start naszej rankingowej "jedynki". Jeśli szachy Radka Wojtaszka mogły wytrawnych kibiców zniesmaczyć, czy też pozostawić duży niedosyt, to o występie Jana Dudy nie można się w takich kategoriach wypowiadać bez groźby narażenia się na brak obiektywizmu. Jan Duda pojechał po naukę i naukę odebrał, jednak nie od byle kogo, bo od legendy światowych szachów. Iwanczuk na pomeczowej "mini-konferencji" komplementował najmłodszego europejskiego arcymistrza i choćby po to warto było wsiąść do samolotu i odwiedzić to małe miasteczko leżące za kołem podbiegunowym. Ważne, że młody polski talent pokazał się w doborowym towarzystwie i to zostanie zapamiętane. Urwać "połówkę" Iwanczukowi to jest coś! To było nawiązanie walki i świetny impuls, wzmacniający młody umysł.

 

Puchar Świata nie kończy się, rzecz jasna. Impreza jest doskonale zrealizowana pod względem medialnym - ogląda się ją z wielką przyjemnością. A, że Polacy już są za burtą? Trudno. Należy skupić się na zbliżających się DME w Warszawie i tam zaprezentować doskonale jako drużyna. Listopad będzie szachowo nasycony do granic - mecz Anand - Carlsen oraz DME zaczynają się praktycznie w tym samym czasie. Okazuje się, że relatywnie zimny, wietrzny, czasami mroźny listopad, może okazać się bardzo gorącym miesiącem. I na to liczę!