Królowa lekkich obyczajów

Stali czytelnicy, przypominają sobie z pewnością, gdy jakiś czas temu biłem w jeden punkt serią artykułów dotyczących dopingu w naszej dyscyplinie. I nawet jeśli chciałbym pisać o sporcie, o szachach zajmująco, bez zbędnych obciążeń i ze swadą,  niestety, nie mogę uzyskać na dłużej tego efektu - rzeczywistość nie pozwala mi się wzbić zbyt wysoko. Lubię kotwiczyć w czystych zatokach, mając świadomość, że to na czym trzyma się moja łajba, jest zdrowym ciekiem, a nie... ściekiem.

 Informacje, jakie ostatnio ujrzały światło dzienne w związku z dopingiem w dyscyplinie zwanej "królową sportów", lekkoatletyce, zatrważają. Trochę liczb. W latach 2001-2012 (Wedle dokumentów, do których dotarli dziennikarze z Wielkiej Brytanii oraz Niemiec) wyniki badań antydopingowych odbiegają od normy u zdobywców 146 medali, w tym 55 złotych (Fajnie nie?), chodzi o imprezy typu Igrzyska Olimpijskie oraz Mistrzostwa Świata. Wygląda na to, że w sporcie coraz bardziej chodzi o to, by przechytrzyć wszelkie kontrole, nie dać się złapać, a zjawisko dopingu staje się zjawiskiem masowym. Oto ludzki intelekt działa, pracuje na pełnych obrotach - całe sztaby lekarzy, trenerów, drugich trenerów, zawodników (jakoś słowo sportowiec nie może mi przejść przez gardło) walczy o to, by za pomocą oszustwa, nastąpiła z gruntu fałszywa chwila, w której jakaś pani założy komuś na pierś kawał okrągłej blachy. To idea, która każe człowiekowi zrobić coś lepiej, szybciej, ładniej, dokładniej, a na tym przecież opiera się sport, jak i nasza cywilizacja, doprowadza do tak koszmarnych wypaczeń. I ci ludzie, którzy brali na przykład EPO, stają potem na podium i cieszą się, uśmiech od ucha do ucha rozpromienia ich lica, czasami płaczą. Ależ to wszystko jest puste. Taka jest właśnie praca intelektu, nie inteligencji, która przede wszystkim nie walczy, nie rywalizuje, nie funkcjonuje w oparciu o porównania. Jeśli istnieje diabeł to jego domem jest intelekt...

W artykule http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/nauka/1628517,1,kilkuset-sportowcow-zdobywa-medale-na-dopingu-ale-walka-z-tym-problemem-to-farsa.read, przeczytałem kolejną nowość. Autor pisze, że podobno szachiści, nie stronią od amfetaminy, by poprawić swoje wyniki. To dla mnie nowość -  o szachiście będącym na speedzie podczas partii szachów słyszę po raz pierwszy, może i tak jest, aż tak głęboko w to nie wnikałem. Znam tych z przyklejonymi taśmą klejącą na łydkach smartfonami, słyszałem, że pomocnicy chodzą po sali i zależy gdzie staną, tą figurą należy pojechać (wcześniej wszystko dokładnie umówione), wiadomo mi o tych z przeziębionym pęcherzem, często chadzających do WC, znam wreszcie tych ze słuchawkami w uszach. Ale szachista na amfetaminie? Tego naprawdę nie znałem. Człowiek uczy się całe życie, prawda?

No więc, nie tylko szachy ale królowa sportów też (I praktycznie wszystkie dyscypliny wytrzymałościowe) prowadzi się od wielu, wielu lat lekce i nie ma żadnych szans, by odmienić jej sposób bycia.

 Walą się moje ideały dzieciństwa, wszystko się rozpada. Nie mam już serca siadać, spoglądać na ekran tv, śledzić za zawodami i udawać, że jest wszystko w porządku. Nic nie jest w porządku. Chyba nigdy nie było w porządku.