Przed listopadowymi Drużynowymi Mistrzostwami Europy!

Do Drużynowych Mistrzostw Europy, których organizację powierzono Islandii, pozostało siedemnaście dni. Zleci. Mam teraz otwartą stronę mistrzostw i analizuję sobie, po troszeczku, składy reprezentacji. Cóż można powiedzieć: Polacy według rankingu są w pierwszej dziesiątce (9 miejsce), a nad nimi same szachowe potęgi! Pierwsza czwórka to reprezentacje, których suma rankingów wynosi ponad 2700 elo, piąte miejsce zajmują Francuzi z 2699 elo, dalej idą Ormianie, Węgrzy i Holendrzy...

 Może na sam początek, jakie miejsce muszą zająć Polacy, abym uznał ich start za bardzo dobry? Według mnie reprezentacja powinna włączyć się do walki o pierwszą piątkę, marzę też o meczu o medal. Jeśli zajmą miejsce w pierwszej piątce będę zadowolony. Celowo wymieniłem rankingowych gigantów, z którymi Polacy muszą skutecznie rywalizować, by uświadomić czytelnikowi, jak trudne to zadanie. Sprawa wydaje się niewykonalna, ale gdybyśmy na moment popuścili wodze fantazji i przeprowadzili wizualizację przykładowego meczu Polska - Azerbejdżan, możemy sobie przedstawić sytuację, w której nasi koszą dół, ktoś tam od nas przegrywa w środku, ale przełamuje się deska pierwsza. Fantastyka naukowa? Nie sądzę. To jest do pomyślenia i chyba nikt nie napisze, że autor ześwirował, że totalnie odjechał. Gramy z Rosją - to sobie teraz wyobrażamy. Oj, ciężki temat, no... nie wyobrażamy sobie tego ;). Tutaj moja fantazja nieco szwankuje, ale z tej niemocy wyrywa mnie, spojrzenie w przeszłość, gdy przypominam sobie, jak to Rosjanie męczyli się ostatnimi laty z dużo słabszymi zespołami. Wszyscy mówili, jaki to z Rosjan dream team, a medale uciekały im sprzed nosa. W drużynie coś nie grało, zabrakło motywacji i jeszcze parę innych czynników. Drużynówka rządzi się swoimi prawami i często wynik zespołowy nie jest tylko wypadkową formy poszczególnych kadrowiczów. Gdy w zespole coś nie gra, kadra gra słabiej, gdy w zespole jest chemia, kadra potrafi pokonać wiele przeciwności i wygrywać z lepszymi. Nam wygrywanie z dużo lepszymi reprezentacjami przychodziło zawsze z wielkim trudem - zawsze wysypywała się jakaś szachownica i przegrywaliśmy minimalnie, jednak ginęliśmy po ambitnej walce.

 Miejsce Polaków od 6-10 nie byłoby złe - taki wynik potwierdziłby nasz poziom ale nic poza tym -myślę, że nie po to jedziemy do Reykjaviku. Nie wiem w co celuje kadra, sądzę jednak, że nie interesuje ich zachowanie status quo. Znów się odwołam do piłki nożnej, by pokazać co oznacza minimalizm. Gdy rozpoczynaliśmy grę na ME w Polsce, większość powtarzała w modlitewnym tonie "żeby tylko Polacy wyszli z grupy!". Najciekawsze jest to, że o takich planach mówił też otwarcie trener Franciszek Smuda. Często w prywatnych rozmowach dyskutowałem ten temat z różnymi ludźmi i oni również przed "Euro" wyjście z grupy, rozpatrywali w kategoriach sukcesu. Ja argumentowałem, że Euro to jest turniej i zespół wraz z trenerem, powinien chcieć turniej wygrać. Pytałem też, która z drużyn marzy o tym, by zawody zakończyć w ich połowie? To kwestia motywacji, moje wywody trafiały jednak na zaciekły opór. Ktoś powie, że trzeba być realistą i nie zakładać sobie celów, których osiągnięcie jest poza naszym zasięgiem. Oczywiście, można to zrobić, ale w takim realistycznym stawianiu sobie wyzwań jest taka oto pułapka, że zasadniczo ląduje się nieco niżej, niż w wersji zakładanej. Nie ma w tym nic dziwnego - to druga zasada termodynamiki, gdy istnieje możliwość, że coś się nie uda, to się nie uda. Wszystkie wielkie osiągnięcia gigantów sportu stają okoniem do tej zasady fizycznej, która rządzi rozpadem. Aby w sporcie wygrywać trzeba w siebie wierzyć i nie dopuszczać do siebie nawet przez moment myśli, że może coś się nie udać. Polacy, mówię o piłkarzach, odbierali bardzo dużo złych sygnałów o sobie z zewnątrz i, o zgrozo, ze strony trenera, dlatego ich podświadomość była niejako "zaprogramowana" na porażkę, to działało na zasadzie osmozy. We współczesnym sporcie psychologia ma ogromne znacznie, kolosalne, kto umie sobą rządzić, potrafi się programować "na sukces", wygrywa.

 Mamy fajny zespół, świetną pierwszą deskę - Radka Wojtaszka, druga to silny analityk Grzesiek Gajewski. Mamy młodego dzikusa Janka Dudę, który kocha rozlew krwi, dalej idzie nieobliczalny Mateusz Bartel, a dopełnia skład Robert Kempiński, nikt się tutaj sroce spod ogona nie urwał. A dlaczego by teraz nie powalczyć o najwyższe cele? Wiem, wiem, takimi tekstami daję pożywkę dla malkontentów, zaraz mi wytkniecie, że znów zaliczam odlot przez ważnymi zawodami itp. Nie. Pisze spokojnie, analizuję sobie teraz to, czego w sporcie nie należy robić, gdy chce się wygrywać, a jaką wartość ma nasza kadra, też wiem. Próbuję to wszystko jakoś zestawić, by wreszcie "zagrało". Zresztą, piszcie sobie co chcecie.  Ostatecznie wspólnie będziemy ten turniej oglądać, wszystkiego się dowiemy już wkrótce, zobaczymy kogo będzie na wierzchu :).

Analizuję też Polki. Nasze damy są w tym turnieju rankingowo, na bardzo wysokim, czwartym miejscu. Ale patrzę też na całą tabelę i wiem, jak mogą wyglądać mecze z teamami o rankingach niższych. Nawet mecze z zespołami spoza pierwszej dwudziestki mogą być mordercze. Polki są faworytkami do medalu - lepszego składu nie mamy i długo nie będziemy mieć. Byłoby pięknie, gdyby Polki były ciągle w górze i co dnia dawały nam wiele emocji meczami z takimi zespołami jak Gruzja, Rosja itd. Moje oczekiwania są bardzo wysokie, a jakże! Złoto, srebro, brąz - cud, miód i do niczego się nie przyczepię. Miejsce 4-5 niedosyt. Miejsca dalsze to występ nieudany, zły. Czekam na świetny start Polek! A jakie są wasze przedturniejowe prognozy?