Zasklepienie

Kiedyś irytowałem się, gdy nie byłem w stanie zainteresować szachami człowieka "z zewnątrz" (Wiecie co kryje się pod pojęciem "z zewnątrz", chodzi o kogoś kompletnie nieobeznanego z tematem). W różnych miejscach i o różnym czasie zdarzało mi się rozmawiać z wieloma osobami o życiowych pasjach i to jest tak, że każdy przecież ma swój własny, niepowtarzalny, wewnętrzny świat. I jeśli umysłowa konstelacja danej osoby nijak nie przystaje do szachów, szanse na błysk w jego oczach drastycznie maleją, gdy się opowiada o tym sporcie.

 Pewnego razu odbywałem kwarantannę w szpitalu, były to trzydniowe badania kontrolne. Pojechałem więc na oddział z plecakiem wypełnionym po brzegi szachowymi gazetami, książkami, wziąłem nawet ze sobą magnetyczną szachownicę, aby sobie coś tam analizować. Na sali leżał ze mną pewien pan, który był wielkim fanem motoryzacji, obok niego, na stoliku, leżała pokaźna sterta periodyków motoryzacyjnych. Nasza dyskusja wyglądała tak, że obaj staraliśmy się przekonać, jeden drugiego, do swoich pasji. Gdy mój, nowo zapoznany znajomy, opowiadał z przejęciem o jakimś nowym modelu samochodu, podając szczegółowe informacje na temat silnika, nadwozia itp. na wpół słuchałem, czekając tylko, aż dopuści mnie do głosu i wtedy to ja chciałem wycelować w niego cudowne pieśni pochwalne na temat szachów. On motoryzacja, ja szachy. Do mnie nie docierało nic a nic, do niego też niewiele. Powiedziałem mu, że dla mnie samochód to ulepszona wersja zaprzęgu konnego i wszelkie pojazdy służą tylko do w miarę sprawnego przemieszczania się z punktu "A" do punktu "B". Straciłem wiele w jego oczach. Z kolei ów jegomość (nie pamiętam imienia) odparł, że on nie potrafiłby ślęczeć godzinami nad jakąś drewnianą deską, figurami itd. Ot, co - przedmioty, idee, cokolwiek, same w sobie nie mają wartości. To my ożywiamy je nadając im wartość, poświęcając im swój czas. Nie udało nam się spotkać na wspólnej płaszczyźnie. On pozostał przy motoryzacji, a ja przy studiach Kasparjana.

Znany jest skład Zurich Chess Challenge 2016r. Skład jest taki, że zaraz zacznę wyć do księżyca. Wymieniam - Anand, Kramnik, Nakamura, Aronian, Giri i Szyrow. Powoli dostaję torsji, odczytując po raz n-ty identyczną lub bardzo podobną kombinację nazwisk szachistów, którzy rywalizowali ze sobą dziesiątki razy. To jest szachowa elita. Ci sami, bez ustanku, bez przerwy. Czasami tylko ktoś coś tam sobie wywalczy, więc jest "na prawie", jeszcze czasami organizator dopuści rodaka i to wszystko. Przecież patrząc na tych odwiecznych rywali można popaść w końcu w jakiś dekadencki nastrój, albo nabawić się deprywacji sensorycznej. Ileż można? Aleksiej Szyrow zagra w tym turnieju, wiadomo , człowiek legenda, wielkie nazwisko, ale to już nie te lata przecież, nie ta siła gry, z całym szacunkiem. Wojtaszek ostatnio ograł Szyrowa i jego ranking wynosi teraz prawie 2750 elo. Co ten chłopak powinien jeszcze zrobić aby mógł gdzieś zagrać, przecież lecą miesiące, lata? Jedyne chyba co może, to kolekcjonować punkty elo, by osiągnąć takiego ranka, żeby komuś zrobiło się naprawdę głupio, gdy po raz kolejny ominie jego nazwisko...

 Poza tym wśród elity są szachiści, którzy są u schyłku swojej kariery, według mnie powinna być zachowana jakaś elementarna płynność w "wymianie kadr". Tak trudno wymyślić formułę turnieju kołowego typu: pięciu z elity, czterech najlepszych juniorów, plus czterech szachistów o potężnych rankingach, którzy bezskutecznie próbują dostać gdzieś zaproszenie? Czy nie wypadałoby zamieszać wreszcie w tym kotle, aby smak tej zupy nabrał głębi, by powrócił do niej aromat? Mogę pisać dalej sobie a muzom... Spotkania szachistów topu i tak rządzą się swoimi prawami.

 Wojtaszek teraz zagra dla Polski, w Islandii, mam nadzieję, że to będą świetne zawody, potem czeka go Qatar Masters Open 2015r. To jedyny open gdzie grają wszyscy razem ale tutaj chodzi o nagrody, to dla pieniędzy szachowi Bogowie zstąpią z Olimpu, by spotkać zwykłych śmiertelników. Potem się zobaczy. Teraz na koniec - ciekawe co się stanie z Jankiem Dudą, gdy dojdzie do rankingu ponad 2700 elo, a że dojdzie, to pewna. Czy też będą upływać mu miesiące i lata w oczekiwaniu na zaproszenia na superturnieje? Naprawdę nie wiem, co o tym wszystkim sądzić...