Karjakin po raz pierwszy wygrywa partię klasyczną z Anandem i obejmuje prowadzenie w Turnieju Kandydatów!

W Turnieju Kandydatów robi się interesująco, przynajmniej w niektórych pojedynkach. Nakamura grając remisowy wariant z Girim całkowicie bez gry, oddając po raz kolejny biały kolor i gdzie wszystko od początku do samego końca było wcześniej wiadome, określił się moim zdaniem. Jeszcze raz z siebie wyrzucę: sądzę, że Samuraj nie włączy się do gry o pierwsze miejsce tych zawodów. Jeśli przypomnimy sobie, jak w turniejach pretendenckich grał na przykład Fischer, Kasparow, Karpow i zestawimy ich z tym co pokazuje Amerykanin (zestawienie mało trafne, tak myślę teraz, między tą trójką, a "Naką" jest po prostu przepaść, ale dobrze, niech już zostaną te nazwiska) łatwo dojdziemy do wniosku, że tacy gracze mistrzami świata nie zostają. Fischer uwielbiał, gdy przeciwnik się załamuje, był w wywoływaniu tych stanów mentalnych u przeciwników bardzo konsekwentny. Nawet gdy nie miał takiej potrzeby grał do końca, żeby wygrać, żeby zabić, by znów zobaczyć tą minę przeciwnika. On się w tym lubował i dlatego, między innymi, został mistrzem świata. Kasparow, Karpow podobnie, walczyli za deską na śmierć i życie, a tutaj mamy mecz kandydacki i panowie jadą sobie tasiemca nieuzbrojonego, ukontentowani. Test pamięci, nie szachy. Ta partia chyba do samego końca otrzeźwiła fanów "Naki", że to są chyba "za wysokie progi, na jego nogi".

Spójrzcie! Karjakin w drugim posunięciu gra Anandowi białymi 2. e3! To jakiś kosmos, ale i kierunek w jakim idą współczesne szachy. Według mnie - to był wspaniały pomysł - "pograjmy sobie w szachy panie Anand, pokażmy co potrafimy, zabieram pana w nieznane". I... udało się! Anand od prawie 3 dekad jest na szczycie, więc jak grać z zawodnikiem, który zna wszystko, dosłownie wszystko, sypie wariantami z prędkością wystrzału karabinu maszynowego marki "Uzi"? A właśnie, że zagrać w drugim posunięciu 1.e3! Totalne odbicie z głównych teoretycznych ścieżek, Anand stracił dużo czasu, partia ułożyła się po myśli Siergieja.

 Nie jestem jego fanem. Ktoś mnie kiedyś zapytał, czemu za nim nie przepadam. Po prostu jestem na antypodach jego poglądów politycznych, ale to nie jest tak, że jeśli miałby zostać przeciwnikiem Carlsena, zrywałbym szaty w bezsilnej złości. Pewnie szybko w przypadku takiej ewentualności dorobię sobie poetykę walki szachisty zachodu z człowiekiem, który stoi przed szansą, by za jego sprawą korona szachowa wróciła do macierzy, do Rosji. W obecnej sytuacji politycznej, narracja jak znalazł, ale nie idźmy w tym myśleniu do samego końca. Nie teraz.

"Topa" obchodzi dziś urodziny, wił się więc, jak wąż, by nie przegrać z Caruaną i udało mu się ta sztuka. Wykaraskał się też Aronian w końcówce granej ze Swidlerem. Caruana musi zacząć dociskać takie pozy, może nie starczyć czasu, pomimo długiego dystansu, by dojść do samej góry. Wcześnie coś na takie dywagacje, każda runda coś nowego przynosi, może nastąpi jakaś metamorfoza gry u paru graczy z tej stawki? Ciekawe jak będzie Giri walczył na wygraną, gdy będzie musiał, w tym turnieju - to pytanie stawiam sobie również.

Jest ciekawie. Powoli zaczynam się wciągać w tę moskiewską intrygę. Obstawiam, że wszystko i tak zadecyduje się w rundach ostatnich. Jednak samo dochodzenie do finiszu, obserwowanie momentów, gdy odsłaniają się poszczególne części tej układanki, jest samo w sobie bardzo przyjemne. Jak oceniacie to co zaszło w Moskwie? Jak wam się podobają te zawody?