Cudowny dzień polskich szachów!! Nasze reprezentantki srebrnymi medalistkami Olimpiady Szachowej Baku 2016 r !! Gratulacje!!

Nawet nie wyobrażacie sobie jak wspaniale się teraz czuję! Jest to rodzaj uwolnienia, nastąpiła wewnętrzna katharsis, bo bardzo, ale to bardzo, byłem spragniony sukcesu polskich szachów. I wreszcie jest, długo oczekiwany, wyglądany, srebrny medal naszych rewelacyjnych pań, które nigdy nie pękają i nikogo się nie boją. W dodatku medal olimpijski, który już od kilku godzin widnieje w annałach polskich oraz światowych szachów. Choć z wyobraźnią u mnie wszystko w porządku, to mam teraz jeden kłopot: nie potrafię sobie do końca wyobrazić jak nasze arcymistrzynie, wraz z trenerem Matlakiem, wraz z całą polską ekipą, cieszą się z z tego medalowego występu. Bardzo chciałbym tam się teraz znaleźć, teleportować do Baku chociaż na pół godziny, aby to zobaczyć. Chciałbym wypić z zespołem szampana, wyskakać się i drzeć na całe gardło. Drogie Lwice 64-pól: cieszę się waszym szczęściem, bawcie się, świętujcie, bo to są jedne z najpiękniejszych chwili w życiu zawodowego sportowca! Cóż jeszcze mogę powiedzieć? Wynik Polek stał się w moim przypadku antidotum na bolączki szachowego blogera. Nie da się ukryć, że brak wyników ostatnich miesięcy podkopał nieco mój optymizm, a teraz z dużą lekkością zanurkuję znów w szachopisanie.

Ciekawe jak nasze arcymistrzynie spędzą ten magiczny wieczór? Na początku relacji z Olimpiady przepisałem cytat ze Swietłany Aleksijewicz, w którym jedna z bohaterek opowiada o tym, jak piękne są noce w Baku, usiane miriadami gwiazd, jak przyjemnie jest spacerować brzegiem morza. Byłoby cudownie, by wicemistrzynie olimpijskie zabrały swojego trenera na taki wieczorny spacer. Takie coś pamięta się potem latami!

 Trener Marek Matlak. Różne słychać było o nim głosy, mówiło się (sam o tym napomykałem), że potrzebna jest kadrze odmiana, powiew świeżości, tymczasem selekcjoner na tej Olimpiadzie odstawił klasyczny trenerski majstersztyk! Wprowadzenie Marioli Woźniak do drużyny było mądre. Roszady na poszczególnych deskach w czasie całej Olimpiady, wyważone. No, nie sposób się do czegokolwiek doczepić jeśli chodzi o jego rolę.

 Na porządną analizę występu naszych szachistek jeszcze przyjdzie pora, sam się bardzo chętnie za to zabiorę, ale jeszcze nie teraz. Teraz trwa magiczna noc z naszymi srebrnymi medalistkami olimpijskimi. Niech ten wieczór i noc się nie kończy. Wielkie gratulacje, podziw, oraz podziękowania za ten start składam na ręce trenera oraz całego zespołu. Jesteście niesamowite!! POLSKA! POLSKA! POLSKA!!

Polacy w tylko sobie wiadomy, ekwilibrystyczny sposób, powrócili na pozycję wyjściową z listy startowej, choć byli bardzo daleko. Zanotowali naprawdę doskonały finisz, wygrywając w ostatniej rundzie z Hiszpanią (oraz wcześniejsze mecze z Singapurem oraz Islandią) z którą przed Olimpiadą symulowałem hipotetyczny mecz. Tymczasem Polacy okazali się jednak zespołem z charakterem, obudziła się w nich sportowa złość, a to, że ocknęli się trochę za późno? Jest to dla drużyny nauczka na przyszłość. Wypadałoby też cały zespół przeprosić (dla mnie to nic trudnego, jeśli się w czymś mylę, coś knocę, przepraszam, taką mam naturę , nie spada mi od tego czapka z głowy), za nadmiar malkontenctwa. Zbyt dużo niepotrzebnych słów padło z mojej strony, choć wynikało to z wielkiego pragnienia, aby drużynie tak samo się udało, jak naszym mistrzyniom. Tyle się znam na szachach, że nie zdawałem sobie sprawy z faktu, że można z czwartej dziesiątki w szwajcarze, po kilku wygranych z rzędu jednak wskoczyć do "dziesiątki". Malkontenctwo zakradało się powoli, nie potrafiłem się kontrolować, pomimo, że byłem świadomy tego, co piszę. Nie zdawałem sobie sprawy, że ten start będzie tak właśnie wyglądał, czyli zapaść, pogrążanie się, a następnie odrodzenie i imponująca pogoń. To prawda, jest nad czym pracować, ale perspektywy naprawdę są dla tego zespołu. Tutaj znów jestem zdania, że nie czas i miejsce na głębszą analizę. Teraz jest czas radości ze wspaniałego sukcesu Polek. Minie kilka dni i zacznę rozbierać ten turniej na czynniki pierwsze, lecz nie teraz.

A jak wy, czytelnicy, kibicowaliście dzisiaj? Musielibyście widzieć mnie z rana i potem, gdy Polki kończyły swój mecz z Węgierkami, wreszcie podczas kibicowania Chinkom, które w pewnym momencie grały na nasze srebro (chodziło nam o to, żeby Chinki wygrały z Rosjankami). Nikt tego nie widział, w domu byłem sam, możecie mi wierzyć na słowo - było na co popatrzeć!

 Teraz udaję się w kierunku pewnego zasobnika domowego w wiadomym celu: otóż naleję sobie lampkę wina, aby wznieść srebrny toast!! JESZCZE RAZ - GRATULACJE DLA POLEK, SREBRNYCH MEDALISTEK OLIMPIADY SZACHOWEJ BAKU 2016 r. !!