Nikita Vitiugov wygrywa Gibraltar! Dalekie miejsca Polaków"

Gibraltarski turniej "Masters" wygrał Nikita Vitiugov, pokonując Nigela Shorta w tie-breakach. Muszę przyznać, że emocji na sam koniec nie zabrakło i z przyjemnością śledziłem ostatni dzień tego interesującego openu. Główny triumfator, to arcymistrz mieszkający w Petersburgu, bardzo utytułowany (szczególnie dużo sukcesów odniósł w Rosji) oraz autor wielu publikacji szachowych. Jego finałowy przeciwnik, Nigel Short, to postać już w tym momencie osnuta legendą. Gdy oglądam jego poczynania za szachownicą, odnoszę wrażenie, że czas jest dla niego szczególnie łaskawy. Short jest jak dobre wino - z upływem lat, robi się coraz lepszy. Tyle można powiedzieć o bohaterach Gibraltaru.

A co z "Biało-Czerwonymi"? Ano, nic. W tym turnieju nie nawiązali walki o dobre miejsca, snuli się na dalekich szachownicach, nie mogąc sobie poradzić z zawodnikami z okolic 2350 elo. Szczególnie dojmujące dla Polaków były pojedynki z kobietami: wyglądało jakby komputer "uwziął się" na naszych reprezentantów, dokojarzając im raz za razem kobiety. A te nie zachowały w sobie nawet cienia litości dla "naszych"! Prawie wszyscy Polacy zanotowali bardzo duże straty rankingowe. Zresztą popatrzmy:

Player overview for POL

SNo		Name	Rtg	FED	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Pts.	Rk.	Rp	K	rtg+/-	Group
4	GM	Wojtaszek Radoslaw	2723	POL	1	1	0	1	½	½	1	½	1	½	7.0	17	2611	10	-10.20	Masters
18	GM	Bartel Mateusz	2629	POL	1	½	½	½	1	0	1	1	½	1	7.0	24	2514	10	-10.50	Masters
19	GM	Swiercz Dariusz	2627	POL	1	1	1	1	0	0	½	1	0	1	6.5	29	2565	10	-4.80	Masters
36	GM	Jakubiec Artur	2518	POL	1	1	1	½	½	0	0	1	1	½	6.5	33	2541	10	4.80	Masters
106	IM	Dukaczewski Piotr	2268	POL	1	0	0	1	0	1	1	½	0	1	5.5	100	2181	15	-10.65	Masters
204		Sielicki Tomasz	1969	POL	0	0	1	0	0	1	½	½	0	0	3.0	221	1827	15	-6.30	Masters
245		Kazmierczak Ewa	1512	POL	0	0	0	½	1	0	0	0	½	½	2.5	234	1744	15	21.00	Masters

Rankingowo Radek Wojtaszek stracił tyle, że na "live" jest już na pograniczu spadku do grupy "2600 elo", Mateusz Bartel również stracił 10 oczek elo. W sumie nie specjalnie jest co analizować i nie specjalnie też mi się chce to robić. Największą huśtawkę nastrojów wywołał we mnie Darek Świercz, który zanotował fenomenalny start, jednak po porażce z Nikitą Vitiugovem, ostatecznym triumfatorem Gibraltaru, nie mógł już się pozbierać do samego końca turnieju.

 Oczywiście moje zainteresowanie zawodami wraz z kolejnymi "wyczynami" Polaków sukcesywnie malało, jednak dobrnąłem jakoś do końca, choć w myślach kołatało mi kmicicowe "kończ, Waść...". Używając paraleli piłkarskiej: najbliżej mi było do tego kibica, który zawiedziony wysoką przegraną jego drużyny, schodzi przed czasem z korony stadionu i z irytacją wyrzuca bilet wstępu do kosza. Ostatnie trzy rundy kontrolowałem tylko wyniki, zresztą Polaków nie było na transmisji, więc nie było też  i jak kibicować.

Ale to nie jest tak, jak w pytaniu jednego z Czytelników, który zapytał mnie, czy był sens aż tak się na początku nakręcać wygraną Darka Świercza z Vachier - Lagrave'm, skoro teraz Darek gra na odległych deskach, a Francuz walczy o wygraną w turnieju.

 Stosując tego typu logikę powinienem dawać zapowiedź turnieju, nie pisać nic o jego przebiegu i po zakończeniu zawodów zrobić podsumowanie. Wtedy tak. Wtedy na pewno nie miałbym możliwości zejść na manowce jakimś idiotycznym cieszeniem się wygraną Polaka, bo pisałbym post factum, wiedząc kto i na jakim miejscu wylądował.

W tym miejscu wypada temat trochę rozszerzyć. Gdy zaczynałem moją przygodę z pisaniem o szachach, podjąłem w duchu decyzję, że chcę z tej pasji brać to co najlepsze, chcę się cieszyć tą piękną grą, a mój blog ma być dla mnie czymś w rodzaju "wyspy", do której będę zawijał, by ładować wewnętrzne akumulatory. Według mnie taki jest sens pasji. Pasja ma dawać radość - życie codzienne z jego problemami jest wystarczająco dojmującym doświadczeniem, by jeszcze do tego co się kocha, przenosić wszystkie smutki codzienności. Pewnie Ci, co czytują mojego bloga regularnie, wiedzą o czym piszę i mam nadzieję, że także im udaje się ładować wewnętrzne akumulatory wraz ze mną.

 Stron szachowych na "nie",  jest trochę. Tym, którym wydaje się, że o szachach nie powinno się pisać z optymizmem, na innych stronach z łatwością znajdą odpowiedni dla siebie "klimat". Internet ma tę zaletę, że każdy może czytać co chce: jedni znajdują wiele interesujących treści właśnie u mnie, podoba im się moje spojrzenie na szachy. Innych drażni mój styl i gdzie indziej odnajdują to co chcą i zestrajają się z tym. I to jest zdrowe. Ja po prostu nie mam takiej natury żebym polował na "wpadki" Polaków, nie mam żadnej przyjemności z tego, gdy nie wiedzie się Polakom i to nie tylko chodzi o szachy, rzecz jasna. Kibicuję siatkarzom, piłkarzom i lubię gdy są jak najwyżej. Ale niech nikt ode mnie nie wymaga żebym do wydarzenia sportowego podchodził ze zwieszonym nosem na kwintę i zachowywał się jak Kłapouchy z Kubusia Puchatka. Sport, gdy go uprawiam, oraz gdy kibicuję, ma uwalniać moje emocje i taką rolę mu przypisuję w moim życiu. Kto inaczej postrzega rolę sportu w swoim życiu, jego sprawa. Ja cię sunę, po 22 - drugiej! Rozpisałem się ;). Pora na dobrą książkę - czytam teraz, moi mili, eseje Marka Rowlandsa "Filozof i Wilk". Krótko: kawał dobrej literatury, polecam!