"W carlsenowskich rytmach"

O Carlsenie? No o Magnusie Carlsenie chociaż nie mam pojęcia co by tu o nim. Niestety, nic nie mogę na to poradzić, że ten zawodnik wbił się mocnym klinem w moją psychikę. Ze mną jest tak, że jeśli daną kwestię badam i znajduję takie czy inne, racjonalne, lub mniej racjonalne wyjaśnienie zjawiska, sprawę dość łatwo porzucam i wracam do niej w odpowiednim momencie, dokładając jakieś nowe uzupełnienia, interepretacje. Z Carlsenem mam poważny problem, zresztą wy też go macie - bo opisujemy sobie jego grę, to jak miażdży kościec rywalom, jednak coś się tutaj wymyka (nie wiem jak waszej) ale mojej ocenie. W każdym bądź razie Norweg jest dla mnie wdzięcznym obiektem do treningu różnych figur stylistycznych: tutaj można dość łatwo wykorzystać całą paletę ładnie brzmiących dla ucha porównań. Niemniej jednak w przypadku fenomenu czuję w głębi ducha, że opisuję coś, a nie do końca wiem co. Najgorzej to robić się mądrym tam, gdzie mądrym się nie jest.

 Weźmy jednak wczorajszą partię Carlsen - Karjakin. Do pewnego momentu reprezentujący Rosję Ukrainiec, grał bardzo silnie, pozycja należała już do tych nie najbardziej skomplikowanych i nagle wybucha Etna: znajdujemy się w końcówce z różnopolowymi gońcami i wieżami, a Norweg gra na poziomie jakiegoś studium i deklasuje rywala. Charakterystyczna jest tutaj mowa ciała zawodników - nie wiem, czy spoglądacie równolegle na grę i zachowania arcymistrzów. W tej partii Magnus Carlsen siedział wyprostowany,  z prostym kręgosłupem, wysoko trzymając głowę nad szachownicą. Z kolei Karjakin wraz z przebiegiem partii niknął w oczach, malał, aż wreszcie po kontroli czasu, siedział prawie trącając nosem figury, tylko czasem podnosząc, choć nie za wysoko, błędne spojrzenie. Typowa sytuacja pełnej dominacji jednego sportowca nad drugim. Większość partii Carlsen wygrywa fenomenalną grą na styku gry środkowej i końcówki - tutaj dla swoich przeciwników Norweg jest nieodgadniony. Oni po prostu nie wiedzą o co mu chodzi. W debiucie w żadne "tasiemce" Magnus się nie wdaje: zasada "less theory" jak na razie u niego działa bardzo dobrze, on chce, żeby szybko zaczęła się normalna gra. A przeciwnicy nie mają na to sposobu. Jeśli nie odstukają 20 posunięć z ręki i muszą grać w miarę wcześnie, wpadają w niedoczasy i tam im wszystko się sypie. Można by jeszcze wiele napisać o tym wirtuozie, ale to i tak jest poruszanie się po powierzchni tych spraw większych. To taka próba opisania głębi oceanu, gdy stoi się w wodzie po kostki. Jestem ciekaw w którym kierunku pójdzie ten zawodnik i ile lat (dekad) potrwa jego dominacja nad resztą szachowego świata.