"Po sześciu rundach IME w Erewaniu Radek Wojtaszek w strefie medalowej"

"Pamiętaj! czas jest graczem namiętnym, co wygra bez szachrajstw każdą partię: to reguła święta.." - i ze mną jak na razie wygrywa. Oczywiście z wielką uwagą śledzę występy Polaków na IME w Erewaniu, ale ten główny bohater wiersza Baudelaire'a nie pozwala mi śledzić krok po kroku, ruch za ruchem, tak ważnych dla mnie, jako kibica, meczów. 

Wczorajszą rundę, z przerwami bo przerwami, ale jednak - obejrzałem. Pozostałe partie, retrospektywnie, również. Wojtaszek, Bartel i Duda grają w Armenii niezwykle bojowo i kreatywnie - każdy na swój sposób, w zgodzie ze swoim stylem, zamęcza przeciwnika. Bartel, mistrz zaostrzeń, grający, jak często mawiał Czesław Spisak "z kopytem", za każdym razem stara się budować na szachownicy ciekawe pozycje, przy tym szybko liczy "miesza" i jednocześnie doskonale punktuje.

 Wojtaszek z kolei wczoraj pięknie realizował końcówkę skoczkową z niespełna dwudziestoletnim Vladimirem Fedoseevem. Uwielbiam takie "duszenia" w szachach. Sam kilka miesięcy temu realizowałem coś podobnego na turnieju w Chorzowie. Interesujące jest samo przełamywanie woli przeciwnika w takich spotkaniach. W miniaturach przeciwnik ma niewiele czasu, by pogodzić się z przegraną - to jest egzekucja. W takim "tasiemcu" można te kolejne etapy śledzić bardziej dokładnie. Brzmi bezlitośnie, ale kto powiedział, że szachy są "litosne". To straszny sport, rzekłbym - nie dla każdego. Znam to uczucie dość dobrze - mówię teraz o młodym Rosjaninie - bijesz się, bijesz, bronisz jak lew już nie zwycięstwa, a tylko remisu i, niestety, odchodzisz od stolika z pustymi rękami. Brrr... Jeden z najmniej przyjemnych momentów dla szachisty praktyka. Ciekawe czy Fedoseev się po tym meczu pozbiera?

 U Janka Dudy na pierwszym planie zwróciłbym uwagę na jego ogromną wolę walki. Niesamowite batalie toczy ten młody zawodnik i nie boi się nikogo. Wygrana nad Denisem Khismatullinem spokojnie może znaleźć się na kartach niejednej dobrej książki szachowej i... pewnie się znajdzie.

Nie ma jednak sensu, by rozpływać się teraz nad poszczególnymi pojedynkami Polaków, gdyż są dopiero w połowie drogi. Wszystko układa się nieźle, ale zostało pięć, najważniejszych rund, które mogą wznieść ich na sam szczyt, jak i strącić w przepaść. Nie wyprzedzajmy wypadków zatem. Jak na razie mogę rzec tyle, że jest co oglądać - Polacy, poza Bartoszem Soćko, grają złożone i pełne treści pojedynki. Na takie coś czekałem i oby tak było do samego końca! A jak wy oceniacie dotychczasowy występ Polaków w Armenii?