Niepożądane stany ducha!

Odliczamy nie dni, a godziny do Olimpiady, dlatego chciałbym rozprawić się z kilkoma zaległymi sprawami, by z absolutnie czystym kontem (czyt. sumieniem) rozpocząć "Operację Baku".

Sprawa Pawła Fukowskiego od momentu w którym się o niej dowiedziałem nie dawała mi spokoju. Paweł to raczej twarda sztuka. Po turnieju w Tleniu grał dalej i nie szło mu najgorzej, jednak zastanawiam się, jak by wyglądała podobna sytuacja w przypadku dziecka o słabszej konstrukcji psychicznej? Nieotrzymanie należnych pieniędzy za wygraną w turnieju mogłoby skutecznie odstraszyć od naszej dyscypliny wielu graczy, jest to naprawdę mocny cios, nie ulega żadnej wątpliwości. Będąc w takiej lub podobnej sytuacji, wewnętrzne poczucie sprawiedliwości u młodego człowieka bardzo cierpi, bo okazuje się, że grając można być zdanym na łaskę i niełaskę ludzi, którzy mają o sprawiedliwości dość mętne pojęcie. Młody sportowiec dowiaduje się, że wszystko jest relatywne, decydują znajomości, układy itd. Nie każdy jest sobie z tym w stanie poradzić. Paweł szybko się ogarnął i z pomocą rodziców podjął działania mające na celu odzyskanie satysfakcji oraz pieniędzy i kto wie, może w końcu uda mu się tę sprawę pomyślnie zakończyć, życzę mu tego z całego serca. Jednak są ludzie mniej asertywni, którzy po takim potraktowaniu byliby gotowi odpuścić byle tylko nie znaleźć się w centrum wydarzeń. Inny ważny moment w tej sprawie to ewidentna, klasyczna spychologia, która miała miejsce, gdy doszło do konkretnych zapytań poszkodowanego młodego szachisty. Sędzia tylko sędziował, więc nie on, ta sprawa nie jest też w gestii tej i tej oraz tamtej instytucji więc, kto za to wszystko odpowiada?

Czy jest jakieś remedium na podobną nieuczciwość? Chciałoby się rzec, że remedium na nieuczciwość jest... uczciwość. Znam organizatorów, którzy zapożyczali się, żeby wywiązać się ze zobowiązań podczas organizacji zawodów, gdy im szachiści nie dopisali. Myślę, że warto pomyśleć o odpowiedniku Centralnego Rejestru Szachistów. Uważam, że niegłupim pomysłem byłoby stworzenie podobnej domeny tylko odnoszącej się do organizatorów turniejów szachowych w Polsce. Tam można nawet pomyśleć o rankingu organizatorów w oparciu o subiektywne oceny uczestników. Po jakimś czasie prawem selekcji naturalnej, organizatorzy nieuczciwi, nie wywiązujący się ze zobowiązań, podający komunikaty turniejowe, w których jedynym pewnym punktem są opłaty jakie mają uiścić startujący, byliby szybko eliminowani z mapy turniejów szachowych w Polsce. Warto też ze sobą rozmawiać, wymieniać się doświadczeniami, opowiadać sobie o tym w jakich turniejach brało się udział itd.

Na koniec jeszcze jedna sprawa. Po moim wywiadzie z mistrzem Waldemarem Świciem o warunkach jakie panowały w Iwoniczu, juniorzy pojechali grać rapidy i blitze do Koszalina. Tam część młodych sportowców nie chcąc jadać zimnych posiłków chodziła dojadać do popularnych sieciówek. Warunki mieszkaniowe były, że użyję eufemizmu, cokolwiek niesprzyjające. To nie jest jednak wszystko tak oczywiste, jakby się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Gdy obejrzymy na stronie PZSZach rozpisany regulamin konkursu ofert na imprezy roku następnego, wszystko wygląda bardzo dobrze. Są przyznawane punkty za wysokość nagród, oraz wiele innych dogodności i trudno mieć do tego jakieś krytyczne uwagi. Co się jednak dzieje, gdy jakiś podmiot wygrywa konkurs? Myślę, że tutaj zaczynają się schody. Organizatorzy przede wszystkim chcą zarobić (nie jest to niczym dziwnym), natomiast patologia zaczyna się przy polowaniu na rozmiar tych dochodów. Młodzież, oczywiście, przyjedzie, więc z tym nie ma problemu, dlatego nie ma strachu o dochód i gdzieś w tym miejscu rozpoczyna się niedoróba. Ze sportowymi imprezami jest tak, że rzadko kiedy zawody są przeprowadzane perfekcyjnie. Na niedawno zakończonej Olimpiadzie w Rio warunki dla wielu sportowców były nie do przyjęcia. Jednak czym innym jest organizacja Olimpiady o zasięgu globalnym, a turnieju szachowego dla dwóch setek dzieci. Tutaj myślę, że potrzebne są dokładne kontrole tuż przed zawodami, by w przypadku poważnych niedociągnięć była możliwość wyeliminowania ich jeszcze przed początkiem.

Piszą do mnie rodzice młodych szachistek i szachistów i oni, oczywiście, widzą w co się gra, ale boją się. Pisze mama młodej juniorki "X" - "Panie Krzysztofie, dlaczego moja córka musi to wszystko znosić, te urągające warunki gry, ten brud? Ona tak kocha te szachy, chcę żeby w nich jeszcze kilka lat była, to jest i tak dla niej korzystne". Odpowiadam, że chętnie porozmawiam. Mówię: "Zróbmy wywiad, opowiedzmy o tym!". "Proszę pana... nie! Nie chcę by moją córkę spotkały z tego powodu przykrości i tak mamy ich dość...." Strach, strach o dzieci, lęk, że najgorzej mają ci, którzy próbują się dopominać o swoje, wychylać się. Bardzo dużo tego typu rozmów mam już za sobą. Wyłania się z tego bardzo nieciekawy obraz. Rodzice wolą siedzieć cicho, bo gdy zaczną bić się o swoje dziecko, te może zostać pominięte, gdzieś go nie zabiorą, coś może mu przepaść. Nie jestem tym wszystkim zbudowany. Inaczej bym to wszystko widział, ale siła mojego rażenia jest ograniczona.

 Chyba tyle... No to co? Gotowi to rozpoczęcia operacji o nazwie "Olimpiada w Baku"?Pozostało tylko kilka dni...