Półmetek nowojorskiej batalii o tytuł Mistrza Świata: Magnus Carlsen nie może znaleźć sposobu na świetnie przygotowanego Pretendenta!

Nowojorskie starcie tytanów niepostrzeżenie wkroczyło w decydującą fazę. Z partii na partię cena każdego posunięcia rośnie. Ruch wykonany, to potencjalny błąd, widmo porażki, oraz wizja mglistego zarysu sukcesu pogoni za rywalem, który objął prowadzenie. Oczywiście, oba sztaby, układając strategię meczową musiały ten czynnik brać pod uwagę, sprawą priorytetową jest, by wynik pozostał jak najdłużej kwestią otwarta. Przegrywając jedną partię któryś z graczy skazuje się na grę znacznie bardziej ryzykowną, co przy tym poziomie, prawie zawsze źle wróży. Inaczej wygląda zarządzanie ryzykiem w turniejach lokalnych, silnych openach, turniejach elity szachowej, wreszcie w meczach o szachową koronę. Kibice łaknący 12 rundowego rollercoastera myślą nierealistycznie, jednak można ich zrozumieć gdy mecz Carlsena z Karjakinem nie jest lekkostrawny nawet dla szachowych koneserów...

Szósta partia meczu była, chyba, najmniej interesująca z całego zestawu sześciu pojedynków pierwszej połowy meczu o tytuł szachowego championa. To była partia - znak naszych czasów, znak ery komputerowej w naszym sporcie. Obaj przeciwnicy zagrali klasycznego "forsinga" i trudno powiedzieć do którego momentu trwały analizy obu graczy, jednak skłonny jestem utrzymywać, że samodzielnych posunięć oponenci nie zagrali zbyt wiele. W tym momencie bardzo trudno określić, kto jest w tym meczu faworytem: Kariakin czuje się świetnie, na konferencjach prasowych tryska humorem, Magnus nie jest specjalnie rozmowny, widać w nim stopniowo rosnącą, trudno skrywaną frustrację.

Partia nie była zbyt interesująca, natomiast znacznie bardziej ciekawią mnie reakcje samych kibiców, chodzi o ich irytację z powodu braku emocji w tym meczu. W sumie trochę jestem zaskoczony ilością tego typu wypowiedzi. Na rosyjskim serwerze http://chesspro.ru/ Jewgienij Glejzerow próbował rozmawiać z internautami, tłumacząc im, że mecz o tytuł MŚ musi być rozegrany i najczęściej on tak właśnie wygląda. Kibice bardzo by pragnęli, żeby przeciwnicy się zapomnieli, jednak taka jest właśnie specyfika meczu "jeden na jeden", zwłaszcza w dobie silnych enginów, które potrafią znaleźć igłę w stogu siana, gdy przeciwnicy wiedzą o meczu od wielu miesięcy. Niestety, tak to właśnie wygląda.

 Gdy w latach osiemdziesiątych spotkali się wielcy szachów, dwaj panowie "K", jakoś wielomiesięczna gra "w okopach" podczas meczu o tytuł Mistrza Świata nie wyszła na źle zarówno im, jak i samemu sportowi. Fakt, realia geopolityczne były zupełnie inne, istniał Związek Radziecki i miał on swojego pupila, był też dysydent, obywatel świata wolnej myśli itd. Wokół obecnego meczu nie da się, niestety, zbudować podobnej dramaturgii. Magnus i Sierioża przyjaźnią się od wielu lat, a wielka polityka wokół tego meczu jest skutecznie wygaszana. Wokół meczu nie dzieje się więc nic specjalnie interesującego, sam mecz również nie każe nam sięgać po kompleks uspokajających ziół z domowej apteczki i trudno się o cokolwiek zaczepić. Czytam też komentarze na żywo, na przykład Susan Polgar, która po wczorajszym "profesorskim" remisie napisała, że rozwiązaniem dla tego typu analitycznych, pamięciowych partii, będą szachy losowe. Według mnie takie pomysły wypływają z pewnego niezrozumienia natury ludzkiej, która ciągle szuka zmian i nie potrafi niczym na dłuższą metę się zadowolić. Odejście od szachów klasycznych oznacza ich śmierć. Po jakimś czasie, gdyby ta dziwna forma szachów doszła do głosu i gdyby i to, prawem ludzkiej natury wszystkim się przejadło, to co nam pozostanie? Do głównego nurtu powrót będzie bardzo trudny, jeśli nie niemożliwy i znajdziemy się w ślepym zaułku...

 Nie. Nie zgadzam się na majstrowanie przy tempie gry, na jego stopniowe skracanie, nawet docelowo do 40 min. na partię, czy tak drastyczną zmianę reguł jaką niosą szachy z losowym ustawieniem bierek na pierwszej i ósmej linii. Może, rzeczywiście trzeba posłuchać Magnusa, który chce zmienić formułę walki o mistrzostwo świata, nad takim czymś mogę się jeszcze pochylić, ale nie nad wbiciem siekiery w szachownicę jaką znam od czasów Philidora. Świat od kilku dekad niebezpiecznie przyspiesza, jednak to problem świata, nie szachów. Szachy niech pozostaną szachami.

Czekamy na kolejne partie meczu. Magnus wydaje się nie mieć pomysłu na grę po tym, jak nie docisnął dwóch wygranych pozycji. Czy piłkarska prawda o niewykorzystanych szansach znajdzie zastosowanie w szachach? Nie uważam, żeby taki scenariusz był nierealny. Karjakin szybko się otrząsnął po tych dwóch nieudanych grach i chyba nawet pod względem psychologicznym lekko przeważa. Jutro ma białe. Mam nadzieję, że przeciwnicy stoczą kolejny, piękny, epicki pojedynek.