Pierwszy poważny olimpijski test oblany przez polskie zespoły. Jutro trafiamy na rywali wagi lżejszej!

Trwa Olimpiada, więc wypadałoby zachować olimpijski spokój, jednak bardzo mi trudno przyjąć porażkę z Kubą, chodzi o sam styl tej przegranej. Mecz z Kubańczykami nie wciągnął mnie swoją dramaturgią. Spotkanie liderów obu drużyn tak sobie właśnie wyobrażałem: spokojne manewry, wymiany i w miarę szybkie zawinięcie do remisowej przystani. Partia Janka Dudy była kapitalna, natomiast trochę trwało zanim doszedłem do siebie po zobaczeniu końcowych, dość irracjonalnych wydarzeń z partii Mateusza Bartla i Darka Świercza. Tam po prostu wszystko jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, rozpadło się w pył. To był jakiś gwałtowny kolaps! Nasi szachiści do pewnego momentu bardzo ładnie budowali swoje partie, by w pewnym momencie dokonać na sobie trudno wytłumaczalnego aktu autodestrukcji. Oba te spotkania były pod tym względem bliźniaczo podobne.

 Myślę, że nie ma powodu otwierać narodowej dyskusji w związku z nie wystawieniem w kolejnym meczu Kacpra Pioruna przez trenera Soćkę. Dwa pierwsze mecze nie budziły żadnych podejrzeń, że w meczu numer trzy spotka nas to, co spotkało. Styl tych dwóch pierwszych pojedynków był niezły, Polacy byli dość dokładni i skutecznie punktowali. Tutaj nie upatrywałbym jakiegoś rażącego błędu, jakie jest jednak podłoże takiego samoujarzmienia? Teraz przypomniał mi się mecz Polaków z Chińczykami, byliśmy wtedy na kamerach praktycznie cały czas. Chińczycy walczyli o złoto, byli wystraszeni, choć zachowywali pokerową twarz, nie pokazując tego po sobie. Nasi reprezentanci nie mając w sumie nic do stracenia, zachowywali się jakby mieli zaraz wstać i wyjść, odnosiłem wrażenie, jakby chcieli mieć już ten mecz za sobą. Było wtedy widać, że nie byli mocno w sobie osadzeni, wystarczyło nawet spojrzeć na to jak siedzą na swoich fotelach. Wszystko ma swoją przyczynę, ale nie czas i miejsce by się w to zbytnio zagłębiać, zwłaszcza w czasie turnieju, gdy słychać świst przelatujących pocisków.

Mecz Polek wyglądał dość podobnie, zaczęliśmy od zdobycia przewagi, jednak należało jakoś ustać w dwóch ostatnich pojedynkach, jednak nie udała się ta sztuka. Jutro, dla odzyskania części pewności siebie, potrzebne są polskim zespołom dwa pewne zwycięstwa, które są najlepszym balsamem na obolałą duszę i skołatane głowy. Przeciwnicy są do tego odpowiedni: Polacy spróbują swoich szans w meczu z wyraźnie słabszą Czarnogórą, a Polki spróbują odkuć się na szachistkach Australii.

I tak oto zakończył się mój kibicowski, olimpijski spokój, który trwał zaledwie dwie rundy, pozostało po nim tylko wspomnienie. Teraz spodziewam się jutrzejszego wzlotu, jednak nie jestem w stanie określić co się dalej wydarzy. Wiem jedno: dla zdobycia pewności siebie potrzebne są nam wygrane z naprawdę silnymi zespołami, okazuje się jednak, że w praktyce nie jest to takie łatwe.